poniedziałek, 2 listopada 2009

Rumunia


Do dziś boli mnie ten film. I będzie bolał jeszcze długo.
Skopałem obróbkę a miałem tam Rumunię, a w zasadzie jej lasy (tak! Dotarłem do Matecznika!), i Hutę, którą tak pokochałem...

Równie mocno jak fotografię uwielbiam podróżować. Negatyw stał się przekleństwem, gdziekolwiek wyjeżdżam muszę mieć z sobą aparat. Chociaż mieć możliwość uwiecznienia chwili, skradzenia wycinka z życia, gdzie dopiero na odbitce nabiera wrażenia innego wymiaru. Jakby aparat był pomostem między różnymi światami. Mając go w ręce czuję, że posiadam narzędzie, które to umożliwia. Kieruję kadr tam gdzie woła instynkt, przeglądam odbitki i... tak! Mam! Inny świat z otaczającej nas rzeczywistości.

Gorzej, gdy Go nie mam. Uczucie okropne, ma się wrażenie, że człowiek jest świadkiem czegoś ważnego, pięknego i ulotnego. I to mija obok. Niczym ślepiec czujący na twarzy promienie słońca o zachodzie.